XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Zubeldiaren bota berriak orain ote gaztea, orain almitza zapuzten.
Larruzko uhal belurituak hutsik zuen pistola zorroa.
Oihu egin zion bide erakusleari,
Hik ez dakik zer den esateko goratu du, begia lehertu beharrean, ahotsa ustekabean karrakatua orain Zubeldiak.
Eta damu dukala esaten duk?
Disolbente potetara hurreratu eta
Azkuek ez duela paperak biltzeko keinurik egin behar ulertu du.
Oihu egin orduko atera zela arantza artetik, neramatzan boten adinakoa, ezkutuka behera egiteko, soldaduaren petik, Julen; nondik bestela arratoia zotz berdea jaten.
- Erraiak jaten ari zitzaioan!
Atonduta aurkitu zuen Zubeldiak karpeta, orri kalkatuak barnean.
Irakurriko zuela eta aurki izango zuela bere iritziaren berri, gordetzeko inprimatua bitartean, ezkutuan, orain arte bezala.
Eta ikusiko zutela zer egin, egoteko lasai.
Lehenbailehen aldegin zezan erregutuko zuen behin eta berriro bere baitarako Azkuek, baina kalera zabaltzen zen egurrezko atea ireki zionean ohartu zen bazela zerbait faltan egoera hartan, zer zen ondo ez bazekien ere.
Ezin izan zuen burutik kendu, nahita erretako bihurguneko baserritik aldendua, menditartua.
Zubeldiak ez zuen afalduko gau hartan, eta ez hilagatik, gorpuak eta arratoiak osatzen zuten bat harengatik baino.
Sinestea erabaki zuen, baina gaitz egiten zitzaion ikusten.
Arratoi bat ote artean.
Krudelegia asmakizuna izateko.
Gorpu abandonatu bat, gizon hark behar zuen norbait izan aldamenean gaztigua emateko, harrotzeko (...).